Σας μιλούν οι εργάτες της τέχνης. Οι στοχοποιημένοι λόγω της φύσης του επαγγέλματός τους. Αυτοί που διεκδίκησαν Υγειονομικά Πρωτόκολλα και τα τήρησαν κατά γράμμα, αυτοί που καταδικάστηκαν σε επαγγελματική απραξία παρόλα αυτά. Αυτοί που δεν χρειάζονται πρόστιμα ή ποινές για να φροντίσουν την υγεία, σωματική και ψυχική, του συνανθρώπου τους. Γιατί είναι καθημερινή τους ενασχόληση, η φροντίδα του.
Σας μιλούν αυτοί που επιμένουν να μην εννοούν ότι άλλο η «πραγματικότητα» κι άλλο το παιχνίδι και η φαντασία. Αυτοί που επιμένουν να «χάνουν τον χρόνο τους» διαβάζοντας, που πίστεψαν κάποιον Καστοριάδη που είπε πως η τέχνη δεν μιμείται τη ζωή αλλά τη φτιάχνει και πως όποιος πιστεύει ότι η φαντασία υπάρχει μόνο ως παρηγοριά στα πραγματικά προβλήματα που δεν λύνονται, δεν έχει καταλάβει πως αν οι άνθρωποι λύσαμε ποτέ έστω κι ένα μας πρόβλημα, ήταν ακριβώς επειδή καταφέραμε να φανταστούμε έναν άλλον τρόπο ζωής και να τον διεκδικήσουμε.
Σας μιλούν αυτοί που αντιμιλούν ενώ θα έπρεπε να «κλείσουν επιτέλους το στόμα». Αυτοί που, ακόμη και με μάσκες, εμμένουν να λένε ιστορίες. Ιστορίες για να μην ξεχνάμε την Ιστορία, για να τη βλέπουμε παντού γύρω μας: Νοέμβρη του 1973 στο Πολυτεχνείο, Δεκέμβρη του 2008 στα Εξάρχεια, Οκτώβρη του 2020 έξω από το Εφετείο, Νοέμβρη του 2020…
Καταδικάζουμε τον απροκάλυπτο αυταρχισμό μιας κυβέρνησης που, με πρόσχημα την πανδημία, αναστέλλει δημοκρατικά δικαιώματα στοχοποιώντας συλλογικά κινήματα, τους νέους, τον λαό και τις διεκδικήσεις του σε μια τόσο ευάλωτη στιγμή που αφορά την υγεία όλων μας.
Ναι, ξέρουμε τη διαφορά της Χούντας απ’ τη Δημοκρατία.
Ξέρουμε και τη διαφορά εφαρμογής μέτρων για την προστασία της δημόσιας υγείας από την αντισυνταγματική απαγόρευση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι σε όλη την χώρα για σειρά ημερών.
Ξέρουμε ακόμη τη διαφορά της Δημοκρατίας από τον Λαϊκισμό, τον Ολοκληρωτισμό και την Προπαγάνδα.
Πείτε το όπως θέλετε. Ξέρουμε τι συμβαίνει.
Και ξέρουμε να το ξεχωρίζουμε απ’ τη Δημοκρατία.
Μας το έμαθαν αυτοί που ‘ρίξαν τα σώματα τους στη μάχη της. Αυτοί που την ονειρεύτηκαν και τη διεκδίκησαν. ΕΔΩ και ΠΑΝΤΟΥ. Στο Πολυτεχνείο, στο Σύνταγμα, στη Χιλή κι όπου μαζεύονται σώματα ανθρώπων που πολεμάνε για πλουραλιστικές, δίκαιες κι ανοιχτές κοινωνίες.
Απαιτούμε από την κυβέρνηση να σταματήσει να υπερβαίνει προκλητικά τα όρια του Κράτους Δικαίου και να ανακαλέσει, έστω και αργά, τον νόμο που μας γυρίζει στα πιο βαθιά σκοτάδια μας ως κοινωνία. Απαιτούμε ένα κράτος που καταλαβαίνει την Προστασία ως φροντίδα και τον Πολίτη ως πολιτικό ον με δικαιώματα που οφείλει να σέβεται.
Το Πολυτεχνείο δεν θα μας το πάρουνε ποτέ. Γιατί δεν είναι μόνο ΕΚΕΙ, στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρη. Όπως ακριβώς το λέει κι η ιστορική φωνή, το Πολυτεχνείο είναι ΕΔΩ.
ΠΑΝΤΟΥ όπου είμαστε.
Αύριο το Πολυτεχνείο θα αντηχήσει όπου βρίσκεται κάποιος εργάτης της τέχνης. Για να φτάσει σε κάθε γωνιά της χώρας η φωνή όσων τολμούν ακόμα να ονειρεύονται μια δημοκρατική κοινωνία. Για να τιμήσουμε τους αγωνιστές που το ‘73 φαντάστηκαν το δικό τους και το δικό μας όνειρο.
ΑΥΡΙΟ, 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, ΠΑΝΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ:
12.00-13.00 ακούμε ζωντανά το Podcast των Support Art Workers, που ετοίμασαν αποκλειστικά για τη μέρα αυτή, όπως και όλο τον 12ωρο ραδιομαραθώνιο των σωματείων της Π.Ο.Θ.Α στο webradio:
. Το podcast των SAW στη συνέχεια θα μπορείτε να το βρείτε και στη σελίδα μας.
ΑΥΡΙΟ, 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, ΠΑΝΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ:
Στις 18.00, καλούμε τους εργάτες της τέχνης σε ταυτόχρονη αναπαραγωγή από όπου κι αν βρισκόμαστε -στο μπαλκόνι, την ταράτσα, το αυτοκίνητο, το ποδήλατο, τη βόλτα- του βίντεο που φτιάξαμε αποκλειστικά για τη μέρα αυτή και θα ανέβει στη σελίδα μας άμεσα.
ΑΥΡΙΟ, 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, ΠΑΝΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ:
Εκτυπώνουμε ή σχεδιάζουμε το σύνθημα ΠΑΝΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Μεταξύ 9.00 και 21.00 παίρνουμε το σύνθημα και βγαίνουμε για μια προσωπική πορεία (ακούγοντας αν θέλουμε το podcast των SAW ή τον ραδιομαραθώνιο της Π.Ο.Θ.Α). Κρατώντας το, φωτογραφίζουμε την ενσώματη παρουσία μας σε όποιο σημείο του δημόσιου χώρου νιώθουμε ελεύθεροι. Αναρτούμε τη φωτογραφία στα προσωπικά προφίλ μας με hashtag
. Στη συνέχεια, επιλέγουμε ένα σημείο στον δημόσιο χώρο και τοποθετούμε το γραπτό μήνυμα ΠΑΝΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ με σκοπό να το συναντήσουν κι άλλοι. Αφήνουμε στην πόλη το στίγμα μας δηλώνοντας πως είμαστε εδώ και το πολυτεχνείο παντού.
Υψώνουμε τη φωνή μας (δια)δηλώνοντας ότι δεν εγκαταλείπουμε τη συλλογική δράση, απλώς της αλλάζουμε για λίγο μορφή, προστατεύοντας την με το να μένουμε σωματικά ΚΑΙ ΜΟΝΟ σε απόσταση.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ. ΑΥΡΙΟ. ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.
